مدح و مناجات با امام محمد باقر علیه‌السلام
اى بوسه گاه جن و ملک، خاک پاى تو جــان تـمــام عــالــم خـاکـى فـداى تـو اى اخـتــر سـپـهــر ولایت که تــا ابـد عــالـم مـنـوّر است به نـور لـقـاى تـو ای شهریـار کشور دانش که در جهان نشناخت کس مقام تو را جز خداى تو اى ریزه خـوار سفــره علمت جهـانیان خورشید علم، کرده طلوع از سراى تو اى بـاقـر العـلـوم که هـنـگـام مکـرمت بـاشـد هــزار حـاتـم طـایـى گـداى تـو پـنـجـم ولـىّ و حجّـت خـلاق عـالـمـى لوح دل است مهر به مهر و ولاى تو درعرصۀ وجود نهى قبل از آنکه پاى داده ســلام احـمـد مـرســل بـراى تـو هر کس تو را شناخت دل از دیگرى برید بـیگـانه گـشت با هـمه کس آشنـاى تو چـندين هـزار عـالـم و دانـشـور فـقـيه آمد بـرون ز مكتب و دانـشـسـراى تو آن پير سالخورده راهب تو را چو ديد اسلام پـيـشـه كـرده و شد مـبـتلاى تو خـوان طـعـام، آور از بـهـر ميـهـمـان از حـجـره تـهـى يـد قـدرت نـمـاى تو يك عمر سوخت قـلب تو از كينه هشام آن دشـمـن سـيــاه دل بــى حـيــاى تـو تنها نه درعزاى تو چشم بشر گريست آن دشــمــن سـيـاه دل بــى حـيــاى تو اى خـفته همچو گـنج، به ويـرانه بقيع پـر مى زند كـبـوتر دل، در هـواى تو در را به روى امـت اســلام بـستـه اند آن گمرهان كه بى خبرند از صفاى تو يابن الحسن گشوده نگردد به روى خلق اين در مگر به پنجـه مشكـل گشاى تو فـولادى است پـيـر غـلام شـكسـته دل چشم اميد بسته، به لطف و عطـاى تو |